Finansowanie telewizji

Telewizja we wszystkich krajach dochody czerpie ze źródeł państwowych, czyli abonamentu – tak może być finansowana telewizja publiczna; z emisji reklam – jest to źródło dochodu telewizji komercyjnych, bądź z udzielania licencji na dostęp do kanałów telewizyjnych zakodowanych, i dostępnych tylko dla subskrybentów. Zwykle większość dochodów pochodzi z połączenia którychś z tych metod finansowania. Środki na utrzymanie telewizji publicznej w Polsce (i w większości krajów europejskich) pochodzą z dwóch źródeł: opłat abonamentowych i emisji reklam. Odmienna sytuacja występuje na Wyspach Brytyjskich, gdzie dzięki znacznie wyższej ściągalności abonamentu w telewizji publicznej nie są emitowane reklamy. Ze środków abonamentowych stworzono ponadto usługę strumieniowego przesyłania programów przez Internet czy wysokiej jakości serwis międzynarodowy BBC World. Należy się zastanowić, czy wynika to z większej dojrzałości i poczucia odpowiedzialności Brytyjczyków, czy też faktu, że spędzają oni przed telewizorami znacznie więcej czasu, i życzą sobie mieć wysokiej jakości telewizję (a Polakom starczy byle co...). Kanały płatne w Polsce są zwykle kodowane i dostępne w ofercie nadawców telewizji cyfrowych bądź satelitarnych. Tego rodzaju program oferuje Canal+, telewizja francuska. Na rynku polskim od 1994 roku obecna jest jej filia. Stacja początkowo nadawana była w kodowanym sygnale analogowym przez satelitę Hot Bird, obecnie – dostępna jest na platformie Cyfra+. We Francji Canal+ jest telewizją częściowo finansowaną ze środków publicznych. W Europie liczne jej filie zapunktowały sfinansowaniem bądź współfinansowaniem wielu produkcji filmowych i telewizyjnych, w Polsce m.in. pierwszego rodzimego sitcomu – 13 posterunek, we Francji np. animowanego filmu Luca Bessona Artur i Minimki.