Obecnie trudno jest uwierzyć, że żyją jeszcze ludzie którzy pamiętają czasy, gdy telewizji jeszcze nie było, bądź była w powijakach.
Kariera tego środka przekazu rozpoczęła się w 1928 r. w Nowym Jorku, mimo że technologia umożliwiająca transmisję obrazu na odległość opatentowana została pod koniec wieku XIX w przodującej wówczas we wdrażaniu nowych rozwiązań technicznych Wielkiej Brytanii. Przełomem tym był telektroskop z 1897 r. – urządzenie do przesyłania ruchomych obrazów za pomocą fal radiowych.
We wspomnianym 1928 roku, w styczniu, dokonano pierwszej transmisji telewizyjnej, jeszcze czarno-białej. W tym samym roku w lipcu, w Londynie przesłano obraz kolorowy.
Niedługo potem w różnych państwach rozpoczęto organizowanie stacji nadawczych. W Polsce pierwszy nadajnik umieszczono na szczycie warszawskiego wieżowca w 1936 r., rok później rozpoczęła się emisja stacji telewizyjnej. Jako pierwszy wyemitowany film zasłynął dramat historyczny „Barbara Radziwiłłówna”.
Pierwsze telewizory działały w oparciu o lampy elektronowe, a obraz był wyświetlany na wypukłych kineskopach (stąd wpływ telewizji określano jako „magię szklanego cycka”). Urządzenia nie imponowały rozdzielczością, prócz czerni i bieli, którą można było uraczyć wzrok, widz mógł cieszyć się ponadto monofonicznym dźwiękiem. Telewizor z lat pięćdziesiątych wyglądem przypominał zamykaną szafkę.
Pierwszym seryjnie produkowanym w Polsce telewizorem była Wisła, zbudowana częściowo na podzespołach radzieckich. Aparat mógł odbierać tylko jeden z trzech kanałów telewizyjnych, do jego zmiany – wymagane było ręczne przestrojenie.
W Polsce telewizja zaczęła pełnić funkcję środka masowego przekazu pod koniec lat pięćdziesiątych, wraz z pojawieniem się na rynku telewizora Belweder. Odbiornik, mimo zaporowej – jak na owe czasu – ceny, kilkukrotnie przewyższającej średnią pensję, stał się bardzo popularny. Rozwój telewizji w naszym kraju popychała nie tylko światowa moda, ale możliwości, jakie to medium dawało szerzeniu propagandy państwowej.
