Telewizja satelitarna

Telewizja satelitarna

Telewizja satelitarna

W latach 90. ubiegłego wieku posiadanie własnego talerza anteny satelitarnej postrzegane było jako znak prestiżu, i umożliwiało dotarcie do bogactwa programów telewizji komercyjnych. Do przekazywania sygnału telewizji satelitarnej wykorzystywane są dużej mocy nadajniki naziemne, a satelita wyniesiony na orbitę okołoziemską stanowi przekaźnik. W ten sposób, sygnał może zostać odebrany na znacznie większym obszarze niż z zastosowaniem tradycyjnych, naziemnych stacji przekaźnikowych. Do odbioru telewizji satelitarnej nie jest potrzebny specjalny telewizor, a jedynie konwerter, przetwarzający sygnał z kosmosu na formę czytelną dla naszego odbiornika. W latach 90. ubiegłego wieku sygnał nadawany był w standardach analogowych. Obecnie dominuje zapis cyfrowy. Oferta telewizji satelitarnych często znacznie różniła się od tej, oferowanej przez stacje naziemne. Pierwsze komercyjne stacje polskie rozpowszechniane były za pośrednictwem satelity (Polsat); publiczna TV Polonia dociera do środowisk polonijnych prawie na całym globie. Pierwsze telekomunikacyjne satelity komercyjne zostały umieszczone na orbitach w latach 60. ubiegłego wieku, a prymat należy tu przyznać Intelsatowi I, wyniesionemu na orbitę synchroniczną 6 kwietnia 1965 r. Pierwszą publiczną telewizję państwową uruchomił Związek Radziecki w 1967 r., a pierwszym satelitą telekomunikacyjnym dla Ameryki Północnej był kanadyjski Anik 1 uruchomiony w 1972 r. Programy telewizji satelitarnej są przeznaczone do odbioru przez użytkowników indywidualnych, za pomocą własnych urządzeń odbiorczych, lub przez naziemne stacje, wzmacniające i dystrybuujące sygnał np. w sieci kablowej. Podział taki jest wymagany przez standardy nadawania sygnału i wpływu tego parametru na cechy urządzeń odbiorczych: w przypadku użytkowników indywidualnych średnica talerza anteny satelitarnej do odbioru sygnału nie przekracza 1 m. Stacje naziemne korzystają z talerzy o średnicy liczącej nieraz kilka metrów. Technologia satelitarna umożliwia użytkownikom zamieszkałym na słabo zaludnionych obszarach odbiór stacji telewizyjnych; pozostałym użytkownikom – dostęp do stacji zagranicznych, czy też korzystania z programów dostępnych tylko w ofercie satelitarnej.